Het kloosterterrein
met pottenbakkerij heette the frairs en
lag in het graafschap Kent. De reis je daarvoor aflegt is in één dag te doen.
Ten minste, voor de onze wandelgroep met vertrekplaats Breda. Vele snelweg
kilometers naar de veerboot in het Franse Calais , een korte overtocht met de
grote veerboot en vele miles richting Londen. Een vooral niet te missen
onderweg: de witte kliffen van Dover of de uitgestrekte pieren van Calais. 
Zonder regen en met
veel zweetdruppels over zijn voorhoofd parkeerde Ronald rond 17.00 uur het
busje van Aktiva Tours. We hadden ons einddoel bereikt: The Frairs in Alysford. De komende zeven dagen waren naast het
wandelen ook bestemd voor pubbezoek, iets wat heel normaal is in dit land.
Na tien minuten
lopen kwam je bij de pub, die net voor de stoplichten lag en waar de asfaltweg
voor een mile omhoog liep.
Ronald was voor deze
week chauffeur van het Aktivabusje en meeloper van de vier wandelingen. De
eerste en laatste kilometers waren voor hem genoeg om niet te vermoeid achter
het stuur te zitten. Bovendien lag er een stapeltje papieren van kantoor die
hij iedere dag moest doorlezen. Een taak als reisleider! 
De langste wandeldag
was op zaterdag, met een kort bezoekje aan het stadje 
Canterbury. Het stadje
lag tamelijk ver van Alysfort, echter de wandeling begon pas op 19 kilometer
ervandaan. Met onze wandelschoenen zouden we het zeker halen, afgezien van de blessures
die een wandelaar kan teisteren. Na zes uur was de aankomst in het stadje laat
te noemen, echter een paar dagen eerder hadden we, op aanraden van Ronald, het
oude Rochester bezocht. Ongeveer dezelfde omvang en aantal bewoners en ook een
enorme kathedraal langs een riviertje. Een middagje was voldoende geweest om
alle hoogtepunten langs te lopen. Dat vergoedde veel!
Canterbury. Het stadje
lag tamelijk ver van Alysfort, echter de wandeling begon pas op 19 kilometer
ervandaan. Met onze wandelschoenen zouden we het zeker halen, afgezien van de blessures
die een wandelaar kan teisteren. Na zes uur was de aankomst in het stadje laat
te noemen, echter een paar dagen eerder hadden we, op aanraden van Ronald, het
oude Rochester bezocht. Ongeveer dezelfde omvang en aantal bewoners en ook een
enorme kathedraal langs een riviertje. Een middagje was voldoende geweest om
alle hoogtepunten langs te lopen. Dat vergoedde veel!
De Pelgrimshall had
van oorsprong de bestemming als slaapplaats voor vermoeide pelgrims. Nu was het
omgebouwd tot eetzaal voor de reizende gasten van de
Frairs. Voor het ontbijt en diner (supper) in het Engels) hadden wij als
groep alleen het ontbijt op het lijstje staan. De vele restaurants in de
eindplaatsjes van onze wandelingen voorzagen in onze eetlust. In Hollingbourne,
Boughton Lees en Canterbury waren er mogelijkheden. Ook in Alysfort had de
Indische eigenaar genoeg ruimte voor acht uitgewandelde gasten. En alleen in
Hollingbourne voelde ik mij het meest op mijn gemak: snelle bediening en weinig
wachttijd tussen de gangen.
De aanlokkende zwaan
poetste statig zijn veren, niet lettend op het groepje wandelaars zijn
toeschouwers waren. Elke ochtend rond acht uur deed dit schouwspel zich voor,
mits er geen bewolking was. De velen graslanden en ganzen waren het eerste wat
je tegenkwam op het kloosterterrein. Vanuit onze slaapvertrekken vermeed je de
parkeerplekken en zag op de achtergrond de drie chapels
waar 's ochtends gebeden en geloofd werd. Het mocht een romantisch decor zijn
uit een sprookjesverhaal. De ochtendmaaltijd (breakfast) vulde dat goed aan,
want havermoutpap of muesli met melk is zalig. De terugreis naar huis is niet echt leuk! Toch blijft het genieten van de witte kliffen van Dover, en de uitgestrekte pier in Calais. Komend in Nederland valt allereerst de typische donkerblauwe asfaltweg op. De strakgeordende stoplichten bovenaan de rijbanen zijn niet te vergelijken met de verkeerslichten uit landen als Duitsland of België.
Je moest er even aan
wennen dat er uitgerekend in Nederland geen reden is om het verkeer te ordenen. Terugkomend uit een ander
land is dat nog wel het meeste wennen.